Opcja -f powoduje wykorzystywanie przy skanowaniu (włączając w to skanowanie ping) małych pofragmentowanych pakietów. Idea polega na podzieleniu nagłówka TCP na wiele pakietów, co powoduje utrudnienia w ich przetwarzaniu przez filtry pakietów, systemy detekcji intruzów oraz irytujące komplikacje przy ustalaniu co się dzieje. Ale uwaga! Wiele programów ma problemy przy obsłudze tego typu pakietów. Przestarzały sniffer Sniffit wykonuje nieprawidłową operacje i zostaje zamknięty zaraz po odebraniu już pierwszego z takich pakietów. Dodanie tej opcji spowoduje automatyczne dzielenie wszystkich pakietów wysyłanych przez Nmapa na mniejsze o rozmiarze maksymalnie 8 bajtów. Przykładowo 20 bajtowy nagłówek TCP zostanie podzielony na 3 pakiety: najpierw dwa po 8 bajtów i ostatni 4 bajty. Oczywiście każdy fragment dostaje własny nagłówek IP. Dodanie drugiej opcji -f powiększa wykorzystywany rozmiar fragmentów z 8 do 16 (redukując ilość fragmentów). Możliwe jest również podanie własnego rozmiaru za pomocą opcji --mtu. Nie używaj parametru -f, jeśli używasz --mtu. Podawany rozmiar musi być wielokrotnością 8. W niektórych systemach filtry pakietów nie otrzymują bezpośrednio pakietów, tylko są one wstępnie kolejkowane, tak jak w Linuxie przy ustawieniu opcji CONFIG_IP_ALWAYS_DEFRAG w kernelu, jednak w wielu przypadkach takie opcje nie są włączane ze względów wydajnościowych. Opcja taka nie jest również włączana jeśli zachodzi możliwość routowania poszczególnych pakietów różnymi ścieżkami. Niektóre systemy operacyjne potrafią defragmentować pakiety wysyłane przez kernel, Linux z iptables i modułem śledzenia połączeń jest jednym z przykładów. Uruchamiając skanowanie można podsłuchać za pomocą sniffera takiego jak Ethereal, czy wychodzące pakiety są rzeczywiście pofragmentowane. Jeśli system powoduje tego typu problemy, można wypróbować opcje --send-eth, która pomija stos TCP/IP i wysyła bezpośrenio ramki ethernetowe.

Powoduje skanowanie, wykrywane jako przychodzące z kilku miejsc równocześnie. System IDS może wykryć 5-10 różnych skanowań z różnych adresów, jednak nie będzie w stanie ocenić który z nich jest prawdziwym źródłem pochodzenia, a które tylko niewinnymi zasłonami. Chociaż metoda ta może zostać rozpoznana poprzez śledzenie ścieżki pakietów na routerach i innych aktywnych mechanizmów, ogólnie jest efektywną techniką na ukrywanie swojego adresu IP.

Podwając listę poszczególnych hostów-zasłon, trzeba je oddzielić przecinkami, można również na tej liście umieścic ME oznaczające pozycję własnego adresu IP na liście. W przypadku wykorzystania przynajmniej 6-tej pozycji na liście dla własnego IP, wiele popularnych systemów wykrywających skanowania (na przykład scanlogd firmy Solar Designer) nawet nie pokaże prawdziwego źródła pochodzenia pakietów na liście ataków. Jeśli ME nie zostanie dodane, Nmap umieści je losowo na liście.

Należy zwrócić uwagę, ze hosty-przykrywki powinny być dostępne, inaczej będzie można łatwo wykryć host skanujący i że można niechcący dokonać ataku SYN flood na hosty skanowane. Bezpieczniej jest używać adresów IP zamiast nazw systemów-przykrywek, bo nie zostawi to informacji w logach ich serwera nazw.

Przykrywki są używane zarówno przy początkowym skanowaniu ping (z wykorzystaniem ICMP, SYN ACK itp), podczas skanowania portów jak i przy wykrywaniu systemu operacyjnego. Technika ta nie działa podczas wykrywania wersji i skanowania metodą connect().

Używanie zbyt wielu adresów hostów-przykrywek znacznie spowalnia skanowanie i może nawet spowodować zmniejszenie dokładności. Dodatkowo niektórzy dostawcy usług odfiltrowują pakiety podszywające się pod adresy z innych sieci, jednak wielu nie robi tego wcale.

W niektórych przypadkach Nmap nie potrafi ustalić właściwego adresu nadawcy (i wyświetli stosowny komunikat). W takim przypadku należy za pomocą opcji -S podać adres lokalnego interfejsu przez który mają być wysyłane pakiety.

Inną możliwością tej opcji jest podmiana adresu nadawcy tak, by cel skanowania uważał, że skanuje go ktoś inny. Wyobraź sobie, ze firmę nagle zacznie skanować konkurencja! W przypadku takiego użycia, zwykle będzie wymagana opcja -e, a zalecana również -P0.

Informuje Nmapa przez który interfejs ma wysyłać i odbierać pakiety. Nmap powinien wykryć go automatycznie, ale jeśli mu się nie uda, można to zrobić ręcznie.

Jednym z najczęściej spotykanych problemów konfiguracyjnych jest ufanie danym przychodzącym z określonego portu źródłowego. Łatwo jest zrozumieć, czemu tak się dzieje. Administrator instaluje nowiusieńki system zaporowy, którego jedyną wadą są zgłoszenia od niepocieszonych użytkowników, którym nagle przestały działać aplikacje. Przykładem może być DNS, ponieważ odpowiedzi na zapytania z zewnętrznych serwerów przestały dochodzić do sieci. Innym przykładem jest FTP, przy stosowaniu aktywnych połączeń zewnętrzne serwery próbują utworzyć połączenia powrotne do klienta żądającego przesłania pliku.

Bezpieczne rozwiązanie dla tych problemów istnieje, często w formie aplikacyjnych serwerów proxy lub analizy protokołu przez systemy zaporowe. Niestety istnieją również inne łatwiejsze, ale i mniej bezpieczne rozwiązania. Wielu administratorów wpada w pułapkę zakładając, że dane przychodzące z portu 53 są zawsze odpowiedziami serwera DNS, a z 20 aktywnymi połączeniami FTP i zezwalając na przechodzenie takiego ruchu przez system zaporowy. Często zakładają, że żaden atakujący nie spróbuje wykorzystać takiej luki. Zdaża się również, że problem taki zostaje wprowadzony do konfiguracji jako tymczasowe rozwiązanie, jednak zapominają o jego zmianie na bardziej bezpieczne.

Przepracowani administratorzy nie są jedynymi, którzy wpadają w taką pułapkę. Wiele komercyjnych produktów jest dostarczanych z podobnymi problemami. Zdarzyło się to nawet firmie Microsoft, której filtry IPsec dostarczone z Windows 2000 i XP zawierają regułę wpuszczającą cały ruch TCP i UDP pochodzący z portu 88 (Kerberos). Innym dobrze znanym przykładem jest Zone Alarm personal firewall, który do wersji 2.1.25 włącznie nie filtrował pakietów UDP z portów 53 (DNS) i 67 (DHCP).

Nmap oferuje dwie ekwiwalentne opcje -g i --source-port pozwalające na wykorzystanie opisanej wyżej funkcjonalności poprzez podanie numeru portu z którego wysyła dane, o ile jest to tylko możliwe. Nmap musi używać różnych numerów portów dla poprawnego działania niektórych testów wykrywających system operacyjny, zapytania DNS również ignorują opcję --source-port, ponieważ Nmap wykorzystuje do tego biblioteki systemowe. Większość typów skanowania TCP, włączając skanowanie SYN obsługuje tę opcję we wszystkich przypadkach, podobnie jak i UDP.

Domyślnie Nmap wysyła pakiety o minimalnej wielkości zawierające jedynie sam nagłówek. Pakiety TCP mają 40 bajtów, a ICMP tylko 28. Ta opcja pozwala dołączać do większości pakietów losowe dane o podanym rozmiarze. Pakiety używane do detekcji systemu operacyjnego (-O) pozostają nie zmienione, ale przy większości pakietów ping i skanowania portów opcja ta jest wykorzystywana. Powiększanie pakietów spowalnia proces skanowania, jednocześnie czyniąc go mniej podejrzanym.

Ustawia czas życia (TTL) pakietów na podaną wartość.

Opcja powoduje włączenie losowania kolejności hostów w każdej grupie do 8096 hostów przed ich skanowaniem. Zachowanie takie czyni skanowanie mniej oczywistym dla wielu systemów monitorujących sieci, zwłaszcza w połączeniu z opcją spowalniającą skanowanie. Możliwe jest losowanie z jeszcze większych grup, poprzez zmianę stałej PING_GROUP_SZ w pliku nmap.h i rekompilacji. Innym rozwiązaniem jest wygenerowanie listy adresów IP za pomocą opcji lista skanowania (-sL -n -oN <nazwapliku>) i losowemu pomieszaniu adresów na niej za pomocą skryptu Perla, oraz podaniu jej Nmapowi za pomocą opcji -iL.

Podaje Nmapowi adres MAC z użyciem którego będą wysyłane wszystkie pakiety ethernet. Opcja włącza również automatycznie --send-eth dla uzyskania pewności wysyłania pakietów na poziomie ethernetu. Podany adres MAC może przyjmować wiele postaci. Jeśli zostanie podany znak „0”, Nmap wybierze kompletnie losowy adres MAC na czas trwania danej sesji. Podanie parzystej ilości cyfr heksadecymalnych (mogą być oddzielone dwukropkami), spowoduje wykorzystanie jej jako adresu MAC, przy czym jeśli podano mniej niż 12 cyfr szestnastkowych, Nmap wypełni pozostałość 6 bajtów losowymi wartościami. Jeśli podany ciąg nie jest 0 lub liczbą heksadecymalną, Nmap poszuka w pliku nmap-mac-prefixes nazwy producenta zawierającego podany ciąg (duże i małe litery nie są rozróżniane) i jeśli znajdzie, użyje identyfikatora producenta OUI (3 bajty) wypełniając pozostałe 3 bajty losowo. Przykłady poprawnych argumentów to Apple, 0, 01:02:03:04:05:06, deadbeefcafe, 0020F2, Cisco itp.

Powoduje wstawianie do nagłówków wysyłanych pakietów nieprawidłowych sum kontrolnych. Jako że prawie każdy stos IP odrzuci tego typu pakiety, otrzymana odpowiedź najprawdopodobniej pochodzi od systemu zaporowego lub IDS, które nie przejmują się sumami kontrolnymi. Dokładniejszy opis tej techniki znajduje się pod adresem https://nmap.org/p60-12.txt